晁錯論拼音版、注音及讀音：

文學家：蘇軾

cháo cuò lùn

晁錯論

　　 tiān xià zhī huàn，zuì bù kě wèi zhě，míng wéi zhì píng wú shì，ér qí shí yǒu bù cè zhī yōu。zuò guān qí biàn，ér bù wéi zhī suǒ，zé kǒng zhì yú bù kě jiù qǐ ér qiáng wèi zhī，zé tiān xià niǔ yú zhì píng zhī ān ér bù wú xìn。wéi rén rén jūn zǐ háo jié zhī shì，wèi néng chū shēn wéi tiān xià fàn dà nàn，yǐ qiú chéng dà gōng cǐ gù fēi miǎn qiǎng qī yuè zhī jiān，ér gǒu yǐ qiú míng zhī suǒ néng yě。

　　天下之患，最不可為者，名為治平無事，而其實有不測之憂。坐觀其變，而不為之所，則恐至於不可救；起而強為之，則天下狃於治平之安而不吾信。惟仁人君子豪杰之士，為能出身為天下犯大難，以求成大功；此固非勉強期月之間，而茍以求名之所能也。

　　 tiān xià zhì píng，wú gù ér fā dà nàn zhī duān wú fā zhī，wú néng shōu zhī，rán hòu yǒu cí yú tiān xià。shì zhì ér xún xún yān yù qù zhī，shǐ tā rén rèn qí zé，zé tiān xià zhī huò，bì jí yú wǒ。

　　天下治平，無故而發(fā)大難之端；吾發(fā)之，吾能收之，然后有辭於天下。事至而循循焉欲去之，使他人任其責，則天下之禍，必集於我。

　　 xī zhě cháo cuò jìn zhōng wèi hàn，móu ruò shān dōng zhī zhū hóu，shān dōng zhū hóu bìng qǐ，yǐ zhū cuò wéi míng ér tiān zǐ bù yǐ chá，yǐ cuò wèi zhī shuō。tiān xià bēi cuò zhī yǐ zhōng ér shòu huò，bù zhī cuò yǒu yǐ qǔ zhī yě。

　　昔者晁錯盡忠為漢，謀弱山東之諸侯，山東諸侯并起，以誅錯為名；而天子不以察，以錯為之說。天下悲錯之以忠而受禍，不知錯有以取之也。

　　 gǔ zhī lì dà shì zhě，bù wéi yǒu chāo shì zhī cái，yì bì yǒu jiān rěn bù bá zhī zhì。xī yǔ zhī zhì shuǐ，záo lóng mén，jué dà hé ér fàng zhī hǎi。fāng qí gōng zhī wèi chéng yě，gài yì yǒu kuì mào chōng tū kě wèi zhī huàn wéi néng qián zhī qí dāng rán，shì zhì bù jù，ér xú wèi zhī tú，shì yǐ dé zhì yú chéng gōng。

　　古之立大事者，不惟有超世之才，亦必有堅忍不拔之志。昔禹之治水，鑿龍門，決大河而放之海。方其功之未成也，蓋亦有潰冒沖突可畏之患；惟能前知其當然，事至不懼，而徐為之圖，是以得至於成功。

　　 fū yǐ qī guó zhī qiáng，ér zhòu xuē zhī，qí wèi biàn，qǐ zú guài zāi?cuò bù yú cǐ shí juān qí shēn，wèi tiān xià dāng dà nàn zhī chōng，ér zhì wú chǔ zhī mìng，nǎi wèi zì quán zhī jì，yù shǐ tiān zǐ zì jiāng ér jǐ jū shǒu。qiě fú fā qī guó zhī nán zhě，shuí hū?jǐ yù qiú qí míng，ān suǒ táo qí huàn。yǐ zì jiāng zhī zhì wēi，yǔ jū shǒu zhì ān jǐ wéi nán shǒu，zé qí zhì ān，ér qiǎn tiān zǐ yǐ qí zhì wēi，cǐ zhōng chén yì shì suǒ yǐ fèn yuàn ér bù píng zhě yě。

　　夫以七國之強，而驟削之，其為變，豈足怪哉？錯不於此時捐其身，為天下當大難之沖，而制吳楚之命，乃為自全之計，欲使天子自將而己居守。且夫發(fā)七國之難者，誰乎？己欲求其名，安所逃其患。以自將之至危，與居守至安；己為難首，擇其至安，而遣天子以其至危，此忠臣義士所以憤怨而不平者也。

　　 dāng cǐ zhī shí，suī wú yuán àng，cuò yì wèi miǎn yú huò。hé zhě?jǐ yù jū shǒu，ér shǐ rén zhǔ zì jiāng。yǐ qíng ér yán，tiān zǐ gù yǐ nán zhī yǐ，ér zhòng wéi qí yì。shì yǐ yuán àng zhī shuō，de xíng yú qí jiān。shǐ wú chǔ fǎn，cuò yǐ shēn rèn qí wēi，rì yè cuì lì，dōng xiàng ér dài zhī，shǐ bù zhì yú lèi qí jūn，zé tiān zǐ jiāng shì zhī yǐ wéi wú kǒng，suī yǒu bǎi àng，kě dé ér jiān zāi?

　　當此之時，雖無袁盎，錯亦未免於禍。何者？己欲居守，而使人主自將。以情而言，天子固已難之矣，而重違其議。是以袁盎之說，得行於其間。使吳楚反，錯已身任其危，日夜淬礪，東向而待之，使不至於累其君，則天子將恃之以為無恐，雖有百盎，可得而間哉？

　　 jiē fū!shì zhī jūn zǐ，yù qiú fēi cháng zhī gōng，zé wú wù wèi zì quán zhī jì。shǐ cuò zì jiāng ér tǎo wú chǔ，wèi bì wú gōng，wéi qí yù zì gù qí shēn，ér tiān zǐ bù yuè。jiān chén dé yǐ chéng qí xì，cuò zhī suǒ yǐ zì quán zhě，nǎi qí suǒ yǐ zì huò yú!

　　嗟夫！世之君子，欲求非常之功，則無務為自全之計。使錯自將而討吳楚，未必無功，惟其欲自固其身，而天子不悅。奸臣得以乘其隙，錯之所以自全者，乃其所以自禍歟！